On wróci… Choć może w innym futerku…

Tak kończy się jeden z wierszy o tęsknocie za psem, który odszedł. Któż by nie chciał, by ten ukochany pies za sprawą cudu reinkarnacji wrócił do nas w postaci kolejnego psa – szczeniaka. Jakie czujemy rozczarowanie, kiedy kolejny pies w niczym nie przypomina tego wcześniejszego. Więc czy jest szansa, żeby do nas wrócił? Nie, ale z okazji rozszerzenia zakresu moich recenzji (niedługo będzie recenzowała książkę „Był sobie pies”) powstał ten luźny wpis na wczorajszą czwartą rocznicę śmierci Budzika… Bo tym razem nie będzie płaczu i wspomnień… nie. Będzie wpis, do którego należy podejść z dużą dozą dystansu, a dotyczył będzie Eli i tego jak bardzo przypomina Budzika.

Bo mimo, że to niemożliwe, to jednak z każdym kolejnym dniem Elza coraz bardziej z zachowania zaczyna przypominać Budzika, a może po prostu jest tak skrajnie różna od Donnera i nie ma jego problemów, przez co przypomina mojego pierwszego psa? Pewnie tak, ale podziele się z Wami tymi podobieństwami, bo jest to niezwykle zabawne poznawać z dnia na dzień Elkę i zdawać sobie sprawę z tego, że to już kiedyś było.

Zaczęło się to w pierwszych dniach kiedy ją wzięliśmy i odmawiała jedzenia. Ktoś z nas wtedy zażartował, że to będzie mały Budzik, bo Elka gardziła najlepszym przygotowanym dla niej jedzeniem, ostatecznie jedząc z grzeczności coś co podało jej się z ręki. I tak zostało jej do tej pory. Je powoli, smakując każdy kęs i są dni, kiedy księżniczka wybrzydza na wszystko. Ot… przypadek. Ale tak się składa, ze przypadek goni przypadek.

Kolejnym podobieństwem jest jedno stojące ucho i Mała przez wiele dni z daleka wyglądała jak mały Budzik ze zdjęcia, choć teraz uszka na powrót klapnęły (choć czasem stają, w zależności od humoru), a Budzika uszy nawet w wieku dwóch lat potrafiły czasem, żyć własnym życiem.

Ot, kolejny przypadek – jak to, że ma identyczną obrączkę na ogonie z jaśniejszych włosów – jak Budzik. Większość owczarków tak ma – to fakt, ale Donner nie miał, a ona jakimś cudem tak, mimo że nie jest owczarkiem.

Mimo, że moje psy zawsze spały ze mną, Budzik był znany z tego, że nie kładł się na ziemi tylko na fotelach. I mimo, że nikt naszym psom nigdy nie zabraniał wchodzić na meble, Donner nigdy nie wpadł na ten genialny pomysł, za to Elza… tak, układając się z lubością na ulubionym fotelu Budzika (mając do wyboru cztery fotele, padło akurat na ten), robiąc te same niewinne miny, że niby fotel sam ją wciągnął i ona wcale nie chciała tu siedzieć.

Teraz ma problemy z tą samą łapką: u Eli rozcięcie, u Budzika guz. Ostatecznie dziwnym trafem decyzja o tym, że jednak przygarniemy Elzę zapadła w dniu urodzin Budzika. Czy to znak? Na pewno zbieżność w czasie, ale jednak, chcę wierzyć w to, że on wrócił, tylko w innym futerku.

Miło jest zamknąć oczy, wtulić twarz w jej futro, zupełnie inne niż Donnera – takie owczarkowe – jak krótkowłose owczarki starego typu – lekko szorstkie, lekko twarde i z wełną pod spodem… I choć wiem że jest to niemożliwe, a Ela jest Elą, to cieszę, się, na myśl o tych zbiegach okoliczności, bo mimo wszystko miło jest żyć wierząc w coś, nawet tylko z okazji wspomnienia Budzika, niż racjonalnie trzymać się całe życie rzeczywistości. A Ela niech zawsze pozostanie takim bezproblemowym kontaktowym i zakochanym w człowieku pieskiem – jak Budzik.