Wakacyjny wypad nad Łukcze

Jezioro Łukcze jest jednym z najbardziej magicznych miejsc na Lubelszczyźnie. Przyjeżdżałam nad nie odkąd tylko pamiętam. Najpierw jako dziecko, żeby pobawić się w piasku i w wodzie, kiedy ojciec szkolił przyszłych żeglarzy, potem jako kursant, a teraz z sentymentu. Będąc w liceum i na studiach potrafiłam spędzać tam całą wiosnę, wakacje i jesień jeżdżąc nad nie co weekend i w wakacje praktycznie wracając tylko na weekendy do domu.

Były to także ulubione wyjazdy Budzika. Mimo, że miał dwie znienawidzone osoby pośród stałych bywalców w klubie żeglarskim, które zawsze próbował zagryźć (a to na pewno z powodu, że śpiewali mu ciągle piosenkę 'Budzikom śmierć”), ogólnie był psem bardzo towarzyskim. Chętnie pływał łódką, kajakiem rowerkiem wzbudzając wielkie zainteresowanie nielicznych wtedy plażowiczów. Miał swoje ludzkie przyjaciółki, które mogły robić z nim wszystko. Znał tu każdy zakątek. To tu pierwszy raz stoczył walkę z dwoma Owczarkami, które uciekły z jednej z posesji. To tu jakiś roztargniony wędkarz zostawił na pomoście haczyk, który wbił się w opuszek. Tutaj też Budzik pierwszy raz toną i zdiagnozowałam u niego hydrofobię.

Z Donnerem przyjeżdżam już sporadycznie nad  Łukcze. Raz dla tego, że nie mam czasu tyle co kiedyś, dwa dlatego że Łukcze stało się w ostatnich czasach jednym z wielu jezior takich jak okoliczne Piaseczno czy Rogóźno. Pełnym plażowiczów. Klub został zamknięty na cztery spusty i na jeziorze stoją jedynie zacumowane do boi żaglówki – ponury pomnik moich łukczowych wspomnień. Starzy przyjaciele rzadko tu zaglądają i cała magia miejsca prysła. Ale sentymenty pozostał.

Jednak kiedy chcemy się ochłodzić i wykąpać to zawsze tutaj jeździmy. Raz dlatego, że plaża z której korzystamy nie jest prywatną czy też strzeżonym kąpieliskiem, więc nikt nie ma prawa nas z niej wyrzucić, dwa dlatego że mimo wszystko jest tu zawsze dużo mniej ludzi niż nad popularnymi Piasecznem czy Rogóźnem, a co najważniejsze jakimś cudem jest to jedno z nielicznych jezior po którym Donner nie dostaje alergii.

Donner bardzo ładnie zachowywał się nad wodą. I choć nie tak dawno jest z lubelskich instruktorek szkolenia psów mimo, że nie widziała Donnera na oczy, stwierdziła, że mój pies jest niezrównoważonym psychicznie mordercą, który mógłby wyrwać mi się i zagryźć ją i jej dziecko jeśli będziemy mijali ich na spacerze (niestety w dzisiejszych czasach szkołę dla psów może założyć każdy…) Wbrew tej opinii Donner zachowywał się całkiem spokojnie i normalnie. Nie zaczepiał innych ludzi, pilnował się, nawet nie reagował na głupie dzieci, którym nie pozwoliłam go pogłaskać, więc stwierdziły, że będą biegać przed psem wrzeszcząc i rzucając się znalezioną rybą. Oczywiście na moją prośbę, żeby poszły bawić się kawałek dalej od psa ich ojciec wsparł mnie mówiąc ’dzieci, nie podchodźcie do pieska’, a dzieci miały go i tak wiecie gdzie, a on sam poszedł sobie. Wspaniale… I choć widziałam, że Donner miał kilka razy ochotę odszczeknąć i powiedzieć co myśli o rzucaniu mu zdechłą rybą przed nosem  ostatecznie się powstrzymał, kwitując to ponurym burkiem, kiedy wrzeszczący bachor o mało na niego nie wpadł. Na szczęście nic takiego się nie stało, ale od zawsze jestem za tym, by ograniczyć swobodę dzieciom, nad którymi rodzice nie panują, albo zakazać im wstępu w miejsca publiczne.

Ale co najważniejsze Donner nawet nie obszczekał wędkarzy, na których punkcie ma obsesje, bo mają wielkie patyki i rzucają coś do wody, a marzeniem Donnera jest wyłowić wszystkie spławiki. I kiedy nakręci się na wędkarza, potrafi kilkanaście minut stać i dziamolić aż ten ogłuszony hałasem pójdzie sobie. Nad jeziorem jedynie strzygł uszami i zrywał się na równe nogi by popatrzeć, kiedy słyszał świst wędki.

Także wyjazd nad jezioro zaliczony i bardzo udany. Kolejny planowany w połowie września, z samego rana, kiedy dzieci pójdą do szkół (najlepiej zamkniętych z internatem), rodzice będą w pracy, a my prosto z kursu instruktorskiego będziemy mieli tydzień wakacji! Zabierzemy naszego przyjaciela Wiarusa-Berneńczyka i będziemy się świetnie bawić. Bo jednak przy tłumie ludzi właściciel psa nigdy nie odpocznie, bo musi patrzeć czy jakiś baran nie postanowi go podrażnić, czy pies nie pójdzie rozgościć się na czyimś ręczniku, lub ukraść dziecku piłkę. Ale i tak jestem bardzo dumna z Donnera, który zachowywał się niemal jak Budzik ignorując otaczający go harmider. Jednak w ASie mieli rację. W wieku 3 lat Donner dorośnie. Trzecie urodziny już jutro, a Donner zachowuje się jak statyczny, dorosły Owczarek.