Zostałam trenerem Canid! Pora na dalsze plany.

Trochę się pozmieniało odkąd napisałam na blogu jeden z pierwszych wspisów, który dzisiaj musiałam zaktualizować, ponieważ był o mnie (zachęcam do zajrzenia). Moje dziecięce marzenia zaczęły się spełniać, a ja zaczęłam wierzyć, że w życiu na prawdę można robić to co się kocha i to o czym się marzy. A jeszcze nie tak dawno (no dobra 10 lat temu), pamiętam jak w pewną sierpniową noc siedziałam z Budzikiem w oknie wypatrując spadających gwiazd i powtarzając życzenie – że będę prowadziła szkołę dla psów. – Dziś jestem na dobrej drodze ku temu!

Uczymy się kształotowania na kolegach

Jak Donner wspominał na fanpagu kilka dni temu – zostałam trenerem Canid. Nie mogę powiedzieć, że zdaliśmy rewelacyjnie, czy też bez problemu – nie jesteśmy ideałami. I choć w środę Donner pracował na 300%, nawet oddając zabawkę, podczas egzaminu miałam problemy by skupić uwagę psa na sobie. Każdy ma gorsze dni, nie mam więc pretensji do psa, zresztą za co? To ja nie potrafiłam go poprowadzić, a potem tak się zestresowałam, że mój biedny Donner został całkowicie zdezorientowany. Jednak chłopak postarał się i udało nam się zdać na nieco ponad 80%. Ciągle się uczymy, a ja ciągle popełniam błędy, ale mój pies stara się jak może wspierać mnie w dążeniu do moich celów dając mi siłę i wiarę, że mimo trudności, przezwyciężymy rzeczy niemożliwe. Ale tak naprawdę najwięszką motywacją i nagrodą były pewne piękne słowa, które usłyszałam, a które znaczyły dla mnie więcej niż wszystkie dotychczasowe suksesy życiowe. Były to drugie najpieknięsze w moim życiu słowa (tymi pierwszymi są oświadczyny M. żeby nie było). A jakie to słowa? Czego dotyczyły? Kiedyś, jeśli los pozwoli to Wam powiem.

I tak zostałam trenerem Canid!

A wszystko zaczęło się od niepozornego bloga i męczenia M., żebym chociaż spróbowała podzielić się z Wami swoją pasją. Spróbowałam i spodobało się Wam, więc próbowałam dalej. Dzięki wierze i wsparciu wielu osób zrobiłam krok naprzód i zapisałam się na kurs w Canidzie. A teraz? Teraz chcę więcej! Więcej kursów, więcej wiedzy… Wiem co chcę robić, wiem czemu się chcę poświęcić i wiem, że chciałam tego odkąd pamiętam, mimo, że całe życie myślałam, że jest to nie możliwe, bo trzeba być przykładnym obywatelem z ładnie brzmiącym 'modnym’ zawodem. Nie nie trzeba. Oczywiście mąż dyrektor wiele ułatwia. No, ale bądźmy realistami – jednorożce nie istnieją…

Dzień drugi zjazdu – jesień

Zrobiłam krok na przód i nim się obejrzałam, okazało się, że biegnę z zawrotną szybkością ku celowi mojego życia. Oby tylko nie podwinęła mi się noga i żebym nie dostała zadyszki, bo upadek może być bardzo bolesny. Ale miejmy nadzieję, że bezpiecznie dobiegnę na metę, bo w tym maratonie nie liczy się czas, a ukończenie biegu.

Jakie więc mamy plany na przyszłość? Na najbliższe dni znaleźć layout na bloga, który nie będzie doprowadzał mnie do napadów szału… Ci co mnie znają z czasów PBF’ów wiedzą, że mam *** na tym punkcie i potrafiłam miesiącami siedzieć i męczyć szablon, po czym okazywało się, że jest zbyt ciężki by sprawnie działał. Zapowiadają się długie zimowe wieczory, więc może w końcu i blog zostanie dopieszczony jak kiedyś fora. Ale to hobbistycznie w wolnej chwili i z nudów.

Bo przede wszystkim czeka nas praca – praca, praca i jeszcze raz praca – praca z psem w gwoli ścisłości. No dobra blog też, niech w końcu zacznie przynosić dochody. Na ilość zabawek, karm i akcesoriów dla Donnera nie narzekam, ale ja też muszę coś jeść. No ale wracając do psich planów. Musimy popracować nad motywacją i chodzeniem przy nodze. Obowiązkowo musimy zamknąć rozdział z zabawką i choć od czerwca poczyniliśmy olbrzymie postępy – jak pamiętacie Donner jeszcze kilka miesięcy temu nie podchodził do mnie mając zabawkę w pysku, na dzień dzisiejszy zdarza mu się ją wypluć na komendę. Mam w głowie kilka nowych sztuczek, musimy wciągnąć się w kształtowanie i zacząć pracować więcej z tropem. To tak dla zabicia czasu, a profesjonalnie? Zobaczymy, na razie w niedalekiej przyszłości chciałabym wziąć udział w warsztatach canicrossowych, ukończyć kurs Instruktora Canid, zrobić warsztat behawiorysty. Nie pogardzę też kursami które zaoferuje bezrobotnej Amelce urząd pracy – pod warunkiem, że będą związane z psami. A z dalszych planów? Kupić drugiego owczarka z przeznaczeniem do dogoterapii i zacząć z nim pracę, zacząć na poważnie pracować z psami i oczywiście dalej się rozwijać. Bo w mojej pasji chyba nie ma ostatniego rozdziału i zawsze znajdzie się coś nowego i to jest piękne.

Dzień trzeci zjazdu (tego samego zjazdu co na poprzednim zdjęciu) – zima

A na razie – otwieram ’Fundusz Inwestycyjny – Donner„, bo bez pracy ciężko napełnić konto, podobiznami polskich królów, więc wracam do harowania za grosze – do najbliższego zjazdu, bo potem będę musiała znowu rzucić pracę. Nie żebym płakała z tego powodu, ale koniec wyzysku Amelki. Teraz Amelka będzie wyzyskiwać pracodawców by zrealizować swoje marzenia. I tym mrocznym postanowieniem zakończmy dzisiejszy wpis.

Wszystkie zdjęcia z kursu możecie obejrzeć tutaj.