DOGadanie – szczeniak kontra pies

Kiedy do samolubnego świata psiego jedynaka wkracza szczeniak lub inny pies, poukładane do tej pory, beztroskie i rozpieszczające życie psiego rezydenta może czasem stanąć na głowie. O ile pierwszy pies jest towarzyski i bezproblemowy, może to odbyć się bez większych ekscesów. O tyle przy psie, który wykazuje jakieś problemy, pojawienie się w domu drugiego psa może okazać się czymś, z czym starszy pies jedynak sobie nie poradzi.

Biorąc Elzę mieliśmy wiele obaw o to, jak Donner sobie z tym poradzi. Czy nie będzie atakował, czy się nie pogniewa, czy szczeniak nie będzie miał traumy. Jednak kiedy wsiadłam z Elzą na kolanach do auta, ogarną mnie niesamowity spokój. Będzie dobrze – zdałam sobie z tego sprawę. Natomiast M. panikował, co to będzie. Po którymś z kolei rozpatrzeniu czarnego scenariusza powiedziałam stanowcze DOŚĆ! Jak będziemy myśleć, że będzie źle, to tak będzie. Oczywiście jego obaw nie rozwiałam, myślenia nie zmieniłam, ale przynajmniej już nie mówił o nich głośno.

Po powrocie do domu podetknęłam Donnerowi szczeniaka pod nos, żeby ją obwąchał i po prostu puściłam. Psy rozeszły się po mieszkaniu udając, że się nie widziały.

A ja po prostu usiadłam obserwując je i postanowiłam nie wtrącać się w ich relację, póki jedno lub drugie nie zaczyna przeginać. Więcej o pierwszych chwilach Elzy u nas w domu przeczytacie tutaj.

O czym należy pamiętać dogadując szczeniaka i psa? By być opiekunem, nie nadzorcą. Pozwolić psom się poznać, nawet jeśli pojawi się jakiś szczek lub warkot dać im szansę samym to ogarnąć i ograniczyć się tylko do zapewnienia im bezpieczeństwa i interwencji, kiedy jest to niezbędne. I najważniejsze… bronić starszego psa przed szczeniakiem. By nie poczuł się gorszy, odrzucony lub zagrożony. Szczeniak sobie poradzi i dopasuje się, a starszy pies, może mieć uraz przez długi czas do szczeniaka. Nie ma znaczeniu czy poznasz psy na spacerze, na dworze w domu, w hodowli. Liczą się Twoje emocje, Twoje podejście i Twoja miłość, bo dzięki zrozumieniu Donnera, pozwoleniu mu bycia sobą i samemu zmierzenia się ze swoimi koszmarami, dziś Elza i Donner są nierozłączni, mimo że przecież ten pies byłby skłonny walczyć z każdym psem i suką spotkaną na ulicy, bo już tak miał.

I tym oto sposobem obdarzyłam Donnera jeszcze większą miłością niż miał do tej pory, by nie poczuł się gorszy od szczeniaka, a Donner bardzo szybko załapał jak szczeniak nas kupuje i zaczął robić to samo. Skoro szczeniak może wchodzić na kolana i na meble, to on też będzie, skoro szczeniak daje brzuch do drapania, to Donner też będzie, a my na to pozwoliliśmy. Nie jako pozwoliliśmy sobie wejść na głowę, ale znając charakter Donnera, wcale by mnie nie zdziwiło, gdyby zgoniony z łóżka, wyczekiwał okazji, kiedy szczeniak na nie wejdzie, by też go zgonić, a tak leżymy wszyscy czworo w zgodzie.

No, ale miałam opisać jak oswoić psa ze szczeniakiem. Szczerze powiedziawszy – nie wiem. Postępowałam zgodnie z tym, co w danej chwili uważałam za słuszne. Gdybym miała przedstawić konkretny poradnik nie potrafiłabym (ale spróbuję), mimo że uważam, że korzystanie ze sztywnych poradników w takiej chwili jest bezsensowne. Każdy pies jest inny, każdy ma inne potrzeby i problemy, z każdym trzeba przejść ten trudny okres inaczej. Zaszufladkowanie więc co robić, jak robić, a czego nie robić może nam się trochę minąć z naszym, konkretnym psem, o konkretnym zachowaniu, który wcale nie musi się wpisać w przedstawiony schemat. Tak też nie potrafię szczegółowo streścić tego, co się działo. Po prostu moja reakcja była odpowiedzią na zachowanie psów. Może w przypadku innych psów byłaby inna – tego nie wiem. Ale pierwszy tydzień ich poznawania się, przeżyłam z nimi. Będąc z nimi w danej chwili i w danym momencie. Nie analizując zachowań, ich przyczyn, czy konsekwencji. Nie rejestrując każdego kroku, by mieć o czym napisać. Po prostu byliśmy. I wyszło nam to na dobre.

Ogólnie efekt jest taki, że już po niespełna dwóch tygodniach pobytu szczeniaka w domu cała nasza czwórka spała razem, a stało się to niespodziewanie, bo Elza spała pod łóżkiem w drugim pokoju, Donner w przejściu, a my z M. na materacu. W środku nocy wybrałam się za potrzebą, a kiedy wróciłam nie było już dla mnie miejsca. Donner leżał wyciągnięty na mojej poduszce, a Elza leżała w nogach. To dla mnie najlepszy dowód na to, że się zakumplowali, bo Donner potrafił zganiać z naszego łóżka zarówno koty, jak i żółwia. Wcisnęłam się pomiędzy psy i męża licząc, że znajdzie się dla mnie miejsce. Donner kulturalnie przesunął się na bok, za to Elza, czując przypływ odwagi, który pojawił się wraz z moją obecnością, postanowiła przytulić się do Donnera. Kilkakrotnie widziałam, jak pies strzyże uszami, nie wiedząc, czy zostać na miejscu, czy lepiej uciec, ale chłopak był dzielny. Był dzielny do momentu, kiedy Elza nie postanowiła poszukać cycka. Z głośnym jękiem Donner przeskoczył nad nami lądując na składanym tapczaniku, który był wyżej niż materac. Nieustraszona Elza postanowiła, że tam też będzie z nim spała, jednak zaspana miała problemy ze wspięciem się na tapczanik. Podgryzanie Donnera po nosie i łapach, mogło skończyć się nieciekawie, choć pies wykazuje w stosunku do niej anielską cierpliwość, więc zgodnie z zasadą – ten, kto przegina ląduje na karnym jeżyku – Elza wylądowała w klatce. Bardzo szybko się wyciszyła, a wypuszczona pobiegła do budy pod łóżko w drugim pokoju. Żeby było zabawniej, Donner postanowił pójść za nią i spać w tamtym pokoju, mimo że teraz już bezkarnie mógł spać z nami.

Cały ranek natomiast bawili się (tak bawili!) w ganianego po mieszkaniu. Mała szczekała i warczała na Donnera, żeby ten ją gonił, a Donner rzucał w nią piłką, po czym ja zabierał, żeby ona goniła jego. W efekcie czego Elza podgryzała go w nogi, a potem Donner przewracał ją na grzbiet i udawał, że gryzie biorąc cały jej brzuszek, lub tyłek do pyska, ale nie zaciskając zębów. Mała uciekała wtedy, by wyskoczyć na niby przypadkiem przechodzącego obok niej Donnera i zabawa zaczynała się od nowa. A ja tylko stałam i patrzyłam, gotowa zareagować, gdyby któreś z nich przegięło. I w końcu Elza przegięła, bo skoczyła Donnerowi do pyska chcąc go ugryźć. Na co Donner rozgniótł ją przednimi łapami i staną nad nią z wyszczerzonymi zębami. Nie warczał, nie atakował tylko stał trzymając ją między łapami. Elza momentalnie się uspokoiła pokazując mu brzuszek i osikując wielką fonntanną moczu… Donner obwąchał ją i odpuścił. Odszedł na swoje legowisko i tyle było „niebezpiecznej” sytuacji. Elza poszła, po szuszony smaczek, a Donner obserwował ją spod oka. Po chwili wstał poszedł do niej, zabrał jej smaczka i położył sobie na łóżku. Oczywiście Elza nie była mu dłużna i pobiega za nim, wyciągając mu ten kawałek suszonej skóry spomiędzy łap. Dumna z siebie uciekła do pokoju i zaczęła szczekać do Donnera, by spróbowął teraz jej zabrać. Co zrobił Donner? Wszedł do jej klatki i zabrał jej zabawkę.

I ogólnie w takie zabieranie potrafią się bawić pół dnia. Jedno zabiera coś drugiemu i się mu tym chwali, ale do żadnych spięć nie dochodzi. Donner momentalnie potrafi przywrócić Elzę do porządku i ogarnąć ją, nie używają przy tym agresywnie-niebezpiecznych zachowań, a Elza potrafi momentalnie odpuścić, choć później potrafi się odszczeknąć, ale w sytuacji najbardziej zapalnej szybko odpuszcza.

Nawet przy miskach się dogadują. Bałam się, ze Donner będzie bronił zasobów, bo potrafił odgonić Wiarusa od miski z wodą, z drugiej strony Kłopot mógł mu bezkarnie wybierać łapą jedzenie spod kłów. Mała natomiast na początku była ostrzegana pokazywanymi zębami, nigdy też nie pozwalam jeść im wspólnie. Dostają w osobnych miskach, w dużej odległości, a ja stoję pomiędzy, ale jak wiemy – to drugie ma zawsze lepsze. Więc Elza nie raz wlazła Donnerowi prawie do miski, a ja z paniką ją zabierałam, mimo że Donner w sumie to olewał, ale nie chcę dopuścić do niepotrzebnego konfliktu, choć wiem, za w nocy wspólnie wyjadają chrupki z jednej miski wiec moje paniki są nadwyraz.

Więc czy był jakiś konflikt? Nie. No może jeden. Raz, kiedy M. nie mógł zabrać Elki do pracy, została w klatce. Udało nam się nagrać tylko 30 minut filmu, ale przez całe 30min histeryzowała. Kiedy wiec po ośmiu godzinach wróciłam do domu i ją wypuściłam, Donner z głuchym warkotem rzucił się na nią, by sprowadzić ją do parteru i tak stał nad nią, póki nie kazałam mu się cofnąć. Nie ugryzł jej, nie zaatakował, tylko stał nad nią i warczałby się nie ruszała. Nie wiem,co było powodem. Czy to, że przez osiem godzin wyła i miał jej dość, czy niedostatecznie przywitałam się z nim wracając z pracy lecąc od razu wypuścić szczeniaka. Pewnie to drugie – tak teraz myślę, ale była to jedyna agresywniejsza sytuacja w ciągu dwóch tygodni, od kiedy są z nami, która została szybko zażegnana wspólnym spacerem.

Także czy coś mogę poradzić przyszłym właścicielom szczeniaka, jeśli chodzi o dogadanie ich ze starszym psem? Po prostu bądź z nimi, wspieraj je, jeśli trzeba reaguj, ale daj samym się dogadać i patrz przede wszystkim sercem nie książką „ja pogodzić psy”. I pamiętaj, by starszego psa kochać dwa razy mocnej niż szczeniaka, by nigdy nie przestał się czuć potrzeby. Bo w 90% to nie starszy pies zasługuje na burę… bo zazwyczaj te złe zachowania to tylko nieszkodliwe warknięcie, kiedy szczeniak jest zbyt nachalny.

Którka ściąga na dobry początek:

• Nie panikuj, zachowaj spokój i bądź optymistą
• Daj psom przestrzeń i czas – jeśli nie chcą wchodzić w interakcję nie zmuszaj ich
• Obserwuj, ale póki nie ma konieczności nie wtrącaj się
• Reaguj adekwatnie do sytuacji, z szacunkiem dla „powodu” złego zachowania
• Pamiętaj, że starszy pies jest priorytetem – daj mu odpocząć i zapewnij spokojne miejsce bez szczeniaka
• Wprowadź klatkę – kennel jest niezastąpiony przy szczeniaku
• Po prostu bądź

^{Cieszę się, że przeczytałaś/eś ten tekst i będzie mi bardzo miło, jeśli zostawisz po sobie ślad w formie komentarza. Zawsze chętnie poznam Twoją opinię na dany temat i z przyjemnością o tym podyskutuję. Będę też bardzo wdzięczna, jeśli podzielisz się tym tekstem ze swoimi znajomymi na Facebooku, czy Instagramie. Dzięki temu więcej osób tu dotrze i choć Zamerdani to miejsce na moje przemyślenia, myślę, że warto promować świadome, odpowiedzialne życie z psem, które staram się tu pokazać. Z góry dziękuję i bardzo, bardzo cieszę się, że tu zajrzałaś/eś.}