Strona główna Zdrowie i choroby Kastracja – fakty, mity i obawy

Kastracja – fakty, mity i obawy

autor Amelia Bartoń - zamerdani.pl

Dokonało się. Donner w poniedziałek został wykastrowany. Jak pisałam we wpisie o weterynaryjnych przypadkach października, decyzję o kastracji psa mogłam podjąć tylko w przypadku, kiedy będzie to absolutnie konieczne ze względów zdrowotnych i przy pojawieniu się w domu suki. Obydwa przypadki zostały spełnione, więc 07.11.2016 punkt dwunasta stawiliśmy się w lecznicy Chiron-Wet w Lublinie.

Zabiegł nie przebiegł bez komplikacji, ponieważ podczas narkozy (bardzo delikatnej z powodu jego serca) dał o sobie znać blok i to głębszy i poważniejszy niż do tej pory. Na szczęście nic się nie stało, a dzięki monitoringowi serca podczas zabiegu udało się go zaobserwować, bo bez tego nikt by o nim nie wiedział. Co więcej, przed zabiegiem zrobione miał rozszerzone badania krwi i wyszły bardzo niefajnie wyniki tarczycy w dolnej (bardzo dolnej) granicy normy, niższe niż w czerwcu. Nie za dobrze wyszedł także ALAT i cholesterol, który jest za niski. Niestety… łącząc to z dziwnymi (nowymi) zmianami na oczach – tak jakby przeźroczysta mgiełka na źrenicy, którą profesor zdiagnozował jako objaw zbyt wysokiego cholesterolu, a według mojej intuicji może być to początkiem dystrofii tłuszczowej, o czym pisała Marta ze Springerowo, kiedy powiążemy to z okresowymi problemami z modzelami, niską odpornością i łatwym przeziębianiem się w zimie, oraz z pojawiającymi się biegunkami może być to początek problemów z tarczycą. Na szczęście futro Donner ma cięgle piękne, nie ma problemów ze skórą, a ponoć to jest głównym objawem tarczycy, ale Donn już wielokrotnie pokazał, że on nie wpisuje się w główne objawy – jak to było w przypadku babeszjozy.

15027828_1143685862389260_8672341712362819007_n

Fot. Chiron-Wet

Tak więc za pół roku czeka nas szereg badań kontrolnych w tym między innymi ponowne badania krwi i hormonów tarczycy, a jeśli dalej będą się obniżały wówczas rozszerzone badania tych hormonów, dodatkowo badania nerek – profilaktycznie, oraz badania moczu, żeby określić co z tymi jego problemami sikowymi i jaki jest odczyn stwierdzonego piasku, żeby albo zmienić dietę lub podać odpowiednie leki, aby piasek nie uległ zbryleniu w kamienie co będzie groziło kolejną operacją, a wolałabym już więcej nie ryzykować narkozy u Donna. Dodatkowo czeka nas kolejna kontrola serca i chyba bez HOLTER-a tym razem się nie obędzie tym razem. No cóż, ale czego się nie robi dla psa! Można nie badać i żyć w błogiej nieświadomości i leczyć doraźne objawy, kiedy już coś się zaczyna dziać i to poważnie lub wyłapywać najdrobniejsze zmiany monitorować i eliminować, zanim zamienią się w coś poważniejszego – i ja wybieram tę drugą opcję. Na szczęście moje psy są pod opieką najlepszego weterynarza, który nie patrzy krzywo na moje wieczne: „zróbmy dodatkowe badania” i nie bagatelizuje najdrobniejszych symptomów. Naprawdę życzę wszystkim opiekunom psów i kotów by zajmowali się nimi ludzie z taką pasją do tego co robią i empatią.

Zabieg się udał, a już po kilku godzinach, kiedy Donner odespał, zaczął świrować, bo w końcu jest chory więc trzeba wyprowadzać się przez pół nocy na spacer, trzeba się niańczyć, głaskać, bawić piłeczką, bo Donner jest chory i musi nosić kołnierz. Nie widać po nim by coś go bolało, pomimo opuchlizny i szwów. Jest chętny do jedzenia, zabawy, wściekania się na działce i z Elką. Także doszedł momentalnie do siebie po zabiegu. Teraz pozostaje nam kontrolować jak się wszystko goi i za tydzień w weekend udać się na zdjęcie szwów.

Czy obawiam się czegoś w związku z kastracją? W sumie to nie, no może poza jednym…

Na temat kastracji ciągle można spotkać wiele mitów, jakie cuda to ona nie czyni lub jak jest niebezpieczna. Powiem szczerze, że nie wierzę w żaden z nich i z żadnego z poniższych powodów Donner nie był wykastrowany. Co więcej, uważam że jeśli ktoś decyduje się na kastracje psa z powodu agresji czy innych problemów wychowawczych jest po prostu leniwy, naiwnie wierząc, że zdarzy się cud i pies nagle przestanie ciągnąć na smyczy, szczekać na ludzi i atakować każdego innego psa. Jedyne czego tak naprawdę obawiam się w związku z kastracją jest przybranie na wadze. Co do pozostałych… cóż zastanówmy się wspólnie na ile są to fakty, a na ile mity, a za rok zweryfikujemy to ze zmianami u Donnera, jeśli coś się zmieni:

Szczeniaki mają czasem "dziwne" zabawy

Szczeniaki mają czasem „dziwne” zabawy

Sugerowane zalety kastracji:

 

1. Zmniejsza się poziom agresji:

Jeśli agresja psa spowodowana jest strachem, złymi doświadczeniami czy nawykami lub po prostu jest to „ulubiona rozrywka psa” kastracja w najmniejszym stopniu na to nie wpłynie. Może jedynie ograniczyć wdawanie się w bójki z innymi samcami, które czuły się zagrożone w obecności naszego „dominującego” psa. Celowo słowo dominujący biorę w cudzysłów, bo cała dominacja zależy od kontekstu, sytuacji, zestawienia dwóch psów i bodźca zapalnego (nie wolno tego mylić z obaloną Teorią Dominacji wg Fishera), o czym ładnie pisały dziewczyny z Co Pies Na To. Jeśli pies reagował agresywnie, bo tak reagował (strach, nauczone nawyki, rozładowywanie napięcia, zachowanie samonagradzajcie – w końcu agresja bywa przyjemna) to kastracja niczego nie zmieni. Bo jest to zachowanie wyuczone i nabyte, nie efekt hormonów i bycia „prawdziwym samcem”. Choć prawdą jest, że jeśli zachowania psa wynikają z nadmiaru testosteronu, kastracja może pomóć, ale i tak nie zastapi wychowania i pracy z psem. Także nie liczę na to, że Donner przestanie być agresywny i stanie się ciapią. Bo akurat u niego zachowania agresywne nie mają nic wspólnego z byciem „samcem alfa” i nadmiarem testosteronu. Co więcej, uważam, że psy niepewne, lękliwe i z problemami z komunikacją po kastracji mogą mieć jeszcze pogłębione te problemy. Nie jest to regułą, ale może się tak zdarzyć, o czym też trzeba pamiętać, oraz o tym, że kastrowany pies na pierwszy „niuch” nosa może być trudny do zaklasyfikowania przez inne psy. Jak to więc się stało, że ten mit powstał? Mam dwie teorie. Pierwsza:  pies dorósł (zestarzał się) więc zmądrzał lub się rozlewniwił. Druga: z obawy przed innymi konsekwencjami kastracji jak utycie i utrata „charakteru” opiekunowie więcej ćwicza z psem, więcej spacerują, uprawiaja sportów czy zapisują się do szkoły – w efekcie czego pracuja z psem i pies staje się spokojniejszy bo jest wybiegany, wybawiony, wyspacerowany i zaczęło sie w końcu z nim coś robić.

2. Koniec z ucieczkami:

Ponownie musimy się zastanowić czy włóczęgostwo, które dopadło naszego psa związane jest z potrzebą rozmnażania się. Wiele psów ucieka dlatego, że lubi się włóczyć, lubi wdawać się w bójki z innymi psami, chodzić samodzielnie na spacery itp. W końcu bardzo często ucieczki dotyczą również kastratów. Jeśli ucieczki psa nie są związane czysto z chęcią prokreacji (np.: w momencie, kiedy suki w okolicy mają cieczkę) kastracja nic nie zmieni, szczególnie kiedy pies zaznał wolności, przygód i uciech związanych z samodzielnymi spacerami, szczególnie że są rasy, można by powiedzieć, z predyspozycjami do takich eskapad i kastracja, czy jej brak nie ma na to większego wpływu. – Donner nigdy takiego problemu nie miał. Jednak spotkałam się z opiniami, że pies po kastracji pilnuje się właściciela, nie ucieka spuszczony ze smyczy, nie gania saren. I znowu dochodzimy do braku wychowania i popędów łowieckich. I po raz kolejny wracamy do podstaw: jeśli ucieczki i włóczęgostwo nie jest ściśle związane z potrzebami prokreacji i hormonów, kastracja nic nie zmieni, bo jaki wpływ ma mieć na to, że fajnie jest pogonić sarnę czy rowerzystę lub pójść sobie w środku nocy na samodzielny spacer.

3. Ograniczenie nadpobudliwości seksualnej:

Kolejny problem, który Donnera nie dotyczy. Faktycznie tu kastracja mogłoby pomóc, jeśli problem jest duży i może być bardzo kłopotliwy i wstydliwy, szczególnie jak pies postanawia kopulować z nogami naszych gości. Jednak trzeba pamiętać o tym, że ruchy kopulacyjne nie świadczą często o nadpobudliwości seksualnej, tylko np. o potrzebie rozładowania frustracji. Bowiem co o potrzebie kopulacji może wiedzieć 3 miesięczny szczeniak, któremu nie zeszy jeszcze jądra? Co o potrzebie kopulacji i tych „przerażających” ruchach kopulacyjnych może wiedzieć suka? Jako przykład podam Wam ostatni wymysł Panny Elzy, która podczas zabawy z Donnerem po tym, jak „udało się jej go zagryźć” weszła Donnerowi na głowę i zaczęła robić na niej ruchy kopulacyjne. Czy świadczy to o nadpobudliwości seksualnej? A może chciała go zdominować? NIE! Po prostu głupie szczeniackie zachowanie i efekt zabawy. Zresztą do samo zawsze (wszystkie) moje psy robiły z Kłopotem, kiedy zaczynali się bawić. Po prostu. I raczej nie chodziło o to, że są kotofilami.

4. Pies nie znaczy terenu:

Hymm… na psach nie wiem, wiem jak jest na kotach. Ruu mimo, że jest wykastrowany dalej potrafi (albo mu się wydaje, że potrafi) zaznaczyć coś w taki sposób, że nawet pranie z gotowaniem nie jest w stanie wywabić tego zapachu. Może u psów to pomoże, u kotów, jeśli jest to zrobione zbyt późno nie wiele zmienia – przynajmniej w przypadku Ruu nie wiele zmieniło, z punktu widzenia opiekuna, bo może dla innych kotów nie jest to już znaczenie. Nie wiem – dla mnie śmierdzi dalej tak samo, a kot celowo potrafi zasikać nowe lub obce rzeczy. I raczej wbrew powszechnym opiniom o kotach nie robi tego ze złośliwości tylko z potrzeby zaznaczenia ich. Faktem natomiast jest to, że samiec przestaje bardzo szybko podsikiwać każdy krzaczek. U Donnera zaobserwowałam to już w kilka tygodni po kastracji. Pies wychodzi, staje i sika… sika… sika… do ostatniej kropli. Owszem czasem sobie coś tam podsiknie, dalej grzebie tylnymi łapami jak kot w kuwecie po „udanym kupalu”, ale ciśnienie i intensywność „siku” bardzo mu się poprawiła – co traktuję na plus, bo nie raz zdarzyło się, że Donner w swojej potrzebie zasikiwania po innych nie załatwił należycie potrzeb np. przed podróżą co doprowadzało do szewskiej pasji M. kiedy trzeba było się zatrzymywać, bo Donner nagle chce siku, po czym podsiknie krzaczek i może jechać dalej by za jakiś czas znowu zrobić problem lub w ogóle nie zechce się wysikać, bo wybraliśmy nieodpowiednie miejsce….

5. Zapobiegamy bezdomności!

Akurat to zawszę kwituję śmiechem, jak również to, że każdy niehodowlany pies powinien być wykastrowany, bo „różne rzeczy się zdarzają” i inne tego typu historie. Nie! Przypadki niekontrolowanego zapłodnienia czy wiatropylności u psów się nie zdarzają. Rozmnażanie psów jest spowodowane tylko głupotą właścicieli czy poprzez świadome: „chcę mieć dzieci po moim piesku”, czy niedopilnowanie: „pies mi uciekł” „pies sąsiadów wskoczył mi na posesję” „psy się bawiły i nagle…” Przez 15 lat miałam niekastrowane samce. Żaden nigdy nie uciekł, żeby spotkać się z jakąś suką, nigdy nie przeskoczył płotu, by udać się w odwiedziny do sąsiadek, a swojego czasu były dwie niekastrowane, nigdy suka nie weszła mu na podwórko z myślą „chce mieć dzieci z tym owczarkowym przystojniakiem”. To naprawdę nie jest takie trudne. Elka będzie miała cieczkę, to będzie siedziała w domu, lub przez dwa tygodnie będzie w ogrodzie tylko pod kontrolą (jeśli będziemy wtedy w Lublinie). Po to wykastrowałam Donnera jako pierwszego, by mała mogła dorosnąć płciowo i emocjonalnie przed kastracją, czyli mieć jedną – dwie cieczki, bez obaw o to, czy Donner nie wpadnie na jakiś głupi pomysł i żeby pies się nie męczył.

Co więcej, są bardzo ciekawe wyniki badań u naszych sąsiadów zza oceanu. W Ameryce program kastracji bezdomnych psów jest bardzo popularny, szczególnie w rejonach gdzie żyją hordy zdziczałych psów. Jak pokazują badania, kastracja samców nie wpływa na zmniejszenie ich populacji. Bo samce, które do tej pory miały w swojej potocznie nazwijmy to „watasze” suki, po kastracji nagle przestają ich bronić i nie walczą o nie, w związku z tym ich miejsce zajmują jeszcze niewykastrowane inne samce i psy dalej się rozmnażają, z tą samą częstotliwością, bo miejsce poprzedniego reproduktora, zajął nowy pies, który nie miał jeszcze swojej „watahy” lub po prostu ją powiększył, bo nigdy nie uda się wyłapać tych psów w 100% tak by w bardzo szybkim czasie nie pojawiły się nowe niekastrowane psy i suki. Sterylizowane suki natomiast nie są „atrakcyjne” więc często nie uczestniczą w życiu „watahy” i tak jak kastraci zostają pozostawione same sobie, więc trudniej jest im przeżyć, zdobyć pożywienie na śmietnikach – terenach niekastrowanych psów i „watah” itp.

6. Pozytywne konsekwencje zdrowotne:

Ochrona przed nowotworami  gruczołu mlekowego u suk oraz czynnościowemu lub nowotworowemu rozrostowi prostaty u psów, także chorni przed nowotworami narządów rozrodczych i gruczołów płciowych1), ropomaciczem oraz endometriozą. Zapobiega ciążom urojonym. – fakt nic dodać nic ująć.

Donner kilka minut po powrocie do domu po zabiegu - już ogarnia.

Donner kilka minut po powrocie do domu po zabiegu – już ogarnia.

Sugerowane wady kastracji:

1. Pies będzie „ciapią” i popierdółką:

Ludzie nie decydują się na kastrację psa właśnie ze względu na strach przed tym, że pies przestanie być psem, że stanie się pierdołą i ogólnie zalegnie na kanapie przed telewizorem z puszką piwa w łapie. Prawda jest taka, że to, co stanie się z naszym psem zależy od nas. Może stać się tak, że pies będzie spokojniejszy i bardziej skoncentrowany na opiekunie niż na otoczeniu, bo przestanie w końcu zwąchiwać się za każdą miniętą suką, ale sam z siebie nie stanie się leniwy. Wystarczy popatrzeć na blogi osób, które mają psy ze schroniska, które są wykastrowane. Dalej uprawiają sporty, dalej robią sztuczki, mało który wygląda jak zapasiony, zdziadziały klusek. Ludzie z nimi trenują, ćwiczą, dobrze się bawią i nie muszą na siłę wyciągać z domu na przymusowy spacer, żeby pies nie wrósł w legowisko. To czy pies będzie leniem zależy od nas.

2. Kastracja jest droga:

Fakt, nie jest to tani zabieg, szczególnie kiedy dokłada się do niego komplet badań przed operacją. Na szczęście są organizowane darmowe sterylizacje i kastracje czy to w ramach jakichś akcji, czy budżetów obywatelskich. Jednak ja nie jestem zwolenniczką darmowych kastracji – okej dla bezpańskich zwierząt, wolno żyjących kotów itp., spoko. Lepiej by skorzystały z darmowej niż fundacje miałby się zadłużyć na kolejne tysiące. Jednak kiedy kastracja dotyczy mojego ukochanego zwierzęcia – cena nie gra roli. Chcę by przeprowadzona była przez weterynarzy, którym ufam, którzy nie będą oszczędzali na niciach, bo fundusz na jednego psa przewiduje tyle i tyle, więc nic więcej ponad fundusz jest nieprzewidziane. Nie! Ile trzeba tyle zapłacę, byle mieć pewność, że zrobione jest to dobrze, nikt na nim nie oszczędzał i nie był wciśnięty między 20 innych kastracji tego dnia. Zdaję sobie sprawę z tego, że koszt kastracji, może być barierą dla wielu osób (po to są te akcje, można znaleźć też okazje i „promocje”) jednak ja na zdrowiu swojego psa nie zamierzam oszczędzać, bo kastracja jest zabiegiem nieodwracalnym, a źle przeprowadzony z niedostateczną dokładnością i uwagą – jak każdy inny – może być niebezpieczny lub wiązać się z problemami w przyszłości.

3. Negatywne konsekwencje zdrowotne:
O czym często zapominają wspomnieć zwolennicy kastracji wszystkiego, co się rusza.

– może pojawić się niekontrolowane nietrzymanie moczu, które wprawdzie zdecydowanie częściej występuje u suk niż u psów i częściej u ras dużych niż małych, jednak jest to dość często spotykana konsekwencja kastracji.

– „zwiększa się ryzyko zerwania więzadła krzyżowego przedniego w stawie kolanowym, wystąpienia niedoczynności tarczycy oraz kilku nowotworów (naczyniakomięsaków śledziony i serca oraz mięsaka kości).” – według Stowarzyszenie Łapa

– „jeśli u psa wystąpią zmiany w zachowaniu związane ze starzeniem się (przypominające demencję u ludzi), to stwierdzono, że u wykastrowanych samców postępują one szybciej niż u niewykastrowanych. Podobnie rzecz może się mieć w wypadku starych suk, ale nie zostało to dowiedzione.” – według Stowarzyszenie Łapa

1) „największe zagrożenie dla zdrowia wykastrowanych samców stanowi rak prostaty, występujący u nich czterokrotnie częściej niż u niewykastrowanych. Trzeba jednak pamiętać, że kastracja w znacznym stopniu chroni przed innymi chorobami prostaty, co prawda nie śmiertelnymi, ale za to występującymi o wiele częściej niż rak.” – według Stowarzyszenie Łapa

– kastracja w zbyt wczesnym wieku może doprowadzić do „niedorośnięcia” psa emocjonalnie i hormonalnie (może, ale nie musi). Wiele osób ciągle spiera się o „najlepszy” wiek dla kastracji. W Europie preferuje się kastrację po pierwszej cieczce (kiedy suka osiąga dojrzałość płciową) w USA – w jak najmłodszym wieku, często jeszcze szczeniąt. Może być to bardzo problematyczne, bo organizm młodej suki nie wyprodukował jeszcze odpowiedniej ilości hormonów płciowych niezbędnych do wykształcenia się drugorzędnych cech płciowych. Pięknym przykładem zbyt wczesnej kastracji jest pewna suka z klas komunikacji. 1,5 czy 2 letnia suka zachowywała się jak dwumiesięczne szczenię w sytuacjach stresowych, przez co była zupełnie nieczytelna (i potencjalnie niezrównoważona, więc niebezpieczna) dla innych psów, w związku z tym miała olbrzymie problemy w komunikacji i mimo wydawać by się mogło zupełnej uległości (suka z odległości kilkunastu metrów czołgał się na widok innego psa, machając szaleńczo ogonem, prawie posikując i odsłaniając co jakiś czas brzuch, liżąc inne psy po mordzie, popiskując szczenięco itp. – ogólnie wydawać by się mogło – najsłodszy i najbardziej uległy pies świata), jednak była przez psy notorycznie atakowana, bo nie było to normalne (według nich) zachowanie, by dorosła suka zachowywała się w ten sposób. To samo może dotyczyć psów lękliwych i niepewnych siebie (o czym pisałam przy agresji) kastracja może pogłębić ten problem. Co więcej, zbyt wczesna kastracja może mieć również wpływ na rozwój kośćca, co jest szczególnie niebezpieczne dla psów ras dużych i olbrzymich, ponieważ niedobór hormonów płciowych przed zakończeniem okresu wzrostu sprawia, że kości kończyn zarówno samców, jak i suk rosną dłuższe.

zabieg: sam zabieg raczej należy do zabiegów rutynowych – niskiego ryzyka, ale należy pamiętać, że jest to ciągle operacja. Sama narkoza może być potencjalnie niebezpieczna, jak i możliwe powikłania pooperacyjne, zakażenia rany itp. Psy, które nie są rutynowo badane, mogą bardzo źle znieść zabieg, kiedy np. nie wiemy, że pies ma problemy z sercem, krzepliwością krwi lub inne dolegliwości. Dlatego warto przed kastracją (jak i przed każdym zabiegiem) zrobić kompleksowe badania, nie tylko krwi, ale i serca. Teoretycznie „się to robi”, ale w praktyce widzę, że wiele osób albo świadomie rezygnuje z tych badań, albo weterynarze ich nie przeprowadzają, by minimalizować koszty. Warto jeszcze pamiętać o tym, by nie odbierać niewybudzonego psa (również oczywiste, ale ilość przypadków odebrania nieprzytomnego psa, o których piszą opiekunowie w Internecie pytając, kiedy się wybudzi jest przerażająca). Ostatecznym problemem jest niedopatrzenie opiekuna – pozwolenie by pies rozlizał ranę lub powyciągał szwy, niedopatrzenie rany i zabrudzenie jej lub zbagatelizowanie niepokojących objawów. Unikanie wizyt kontrolnych w celu minimalizacji kosztów itp. Kastracja jest dość bezpieczna, ale dalej jest zabiegiem – operacją pod narkozą. Nie bagatelizujmy jej.

skłonność do nadwagi:  nie jest to zasadą, ale często się zdarza, szczególnie u psów starszych. Oczywiście należy pamiętać, że psy nie tyją same z siebie. Odpowiednia ilość ruchu, odpowiednia dieta i można utrzymać psa w świetniej kondycji. Oczywiście skłonność do tycia się zwiększa, ale to od nas zależy czy pies utyje, czy nie. W razie potrzeby często wystarczy zmiana karmy, zmniejszenie objętości posiłków, lub zwiększenie aktywności fizycznej.

I tak naprawdę, ten ostatni punkt jedynie powoduje u mnie obawy. Niby wiem jak karmić psa, niby Donner ma dużo ruchu, ale obawa pozostaje. Bo nie mogę patrzeć na te zapasione owczarki, których właściciele licytują się, który jest większy i cięższy jakby było to powód do dumy, kiedy pies który powinien ważyc niecałe 40kg dobija go 60kg…. O nie… kiedy Donner zbliża się niebezpiecznie do granicy 40kg, zaczynam panikować, a jak na razie graniczną linią było 38,8kg. Zazwyczaj waży pomiędzy 36,6-37,4kg. Także wagę do 38-38,5kg jestem skłonna z bólem serca zaakceptować, ale każde bliższe czterdziestu kilogramom liczby skończą się dla Donnera bardzo restrykcyjną dietą i treningami.

Tak więc tyle. Wszystko jest dobrze, goimy się i czekamy na zdjęcie szwów. Za rok czeka to Pannę Elzę, no i za rok, wrócimy do tematu kastracji. Może któreś z mitów się potwierdzą? Może pojawią się jakieś nieprzewidziane zmiany? Zobaczymy.

Cieszę się, że przeczytałaś/eś ten tekst i będzie mi bardzo miło, jeśli zostawisz po sobie ślad w formie komentarza. Zawsze chętnie poznam Twoją opinię na dany temat i z przyjemnością o tym podyskutuję. Będę też bardzo wdzięczna, jeśli podzielisz się tym tekstem ze swoimi znajomymi na Facebooku, czy Instagramie. Dzięki temu więcej osób tu dotrze i choć Zamerdani to miejsce na moje przemyślenia, myślę, że warto promować świadome, odpowiedzialne życie z psem, które staram się tu pokazać. Z góry dziękuję i bardzo, bardzo cieszę się, że tu zajrzałaś/eś.

Ogółem: 12 610, dzisiaj: 1

You may also like

26 komentarzy

Olgierd Rudak 11 listopada 2016 - 16:12

Dawno, dawno temu, w dość już odległej galaktyce musiałem w dość ekspresowym tempie zdecydować się na kastrację mojego quasi-maliniaka. Efektów ubocznych negatywnych nie było (ani tycia, ani posikiwania), natomiast:

– na pewno wyraźnie złagodniał (czyli był nadal nieobliczalny acz już można było rozpoznać co i kiedy może być),
– przestały chcieć z nim walczyć inne psy — to dawało nieprawdopodobny efekt, bo różne samce mogły się ciskać i szarpać, a po zbliżeniu się na 5 metrów kompletnie łagodniały (iluż przewodników innych psów się zadziwiło!), on natomiast też nie szukał zwady z psami.

Muszę przyznać, że jakby mi się teraz trafił samiec, rozważałbym taki zabieg bez względu na dodatkowe przesłanki.

opublikuj
Zamerdani.pl 11 listopada 2016 - 16:17

Ooo super! Dzięki za info, czyli jesdnak coś może w tym być, że Donner zacznie tolerować inne samce? Zobaczymy, jak to i niego wyjdzie, choć wiem, że mogę z nim to wypracować i pewnie nie jeden raz wypracuje, póki znowu coś go nie pogryzie, ale zobaczymy 🙂

opublikuj
Kasia Żyrafa 11 listopada 2016 - 18:20

Zdrówka dla Donnera! Moje wszystkie psy i suki były kastrowane, jedynym osobnikiem, ktory otłuszczył się po kastracji był Travis- jamnikowaty, bo po prostu nie pilnowałam jedzenia i potrafił terrorem wymusić u innych oddanie misek! Moje obecne psiaki trzymają formę, Bafi faktycznie ma problem z trzymaniem moczu, ale podejrzewam, że winny temu jest jej wiek- prawie 18 lat- niż zabieg.

opublikuj
Zamerdani.pl 11 listopada 2016 - 18:29

To nietrzymanie moczu częściej zdaża się u suk, także tez bym obstawiała wiek. No zobaczymy jak to z Donnim będzie. I tak zawsze ich pilnuję przy jedzeniu, ale nie wiem czy jak teraz Elka coś ukradnie, to Donner nie postanowi się poczęstować 😛

opublikuj
Olgierd Rudak 12 listopada 2016 - 10:13

Moja bieżąca psinka (wysterylizowana w schronie, w wieku 8 m-cy) nie ma problemów z trzymaniem 🙂 Tj. miała przez jakiś czas, ale to raczej z emocji jak mnie niespodziewanie widziała — po powrocie z domu nie mogłem przez dobre 2-3 momenty nawet przypadkowo jej dotknąć (doszło nawet do tego, że buty ściągałem przed drzwiami 😉

Zero nadwagi, zero problemów; no ale ma dopiero te 2 latka z haczykiem.

opublikuj
Zamerdani.pl 12 listopada 2016 - 11:43

Zdecydowanie wszystko zależy od psa i tego kto i jak przerowadził zabieg.

opublikuj
Pies do kwadratu 12 listopada 2016 - 08:28

Z tą agresją/ dominacją/ jakkolwiek to nazwać to może (ale nie musi w każdym przypadku) być prawda ze względów czysto fizjologicznych – pozbawiając psa jąder pozbawiamy go przy tym źródła testosteronu (jądra są odpowiedzialne za produkcję tego hormonu), który odpowiada za sporo tego typu zachowań, stąd psy po kastracji często faktycznie łagodnieją. Inna sprawa jest taka, że atak na innego psa może być po prostu wyuczonym, samonagradzającym zachowaniem, a wtedy kastracja z pewnością nie okaże się lekiem na całe zło.
Jest też druga strona medalu – w przypadku psów niepewnych/ miękkich/ jakkolwiek je określić pozbawienie testosteronu rzeczywiście może uczynić z nich „popierdółki”, jednak nie w kontekście zalegania na kanapie (to zależy od przewodnika psa), ale w kontekście np. kontaktów w innymi psami, czy podejścia do nowych, nieznanych zjawisk.

opublikuj
Zamerdani.pl 12 listopada 2016 - 08:33

Dokładnie to napisałam. Wszystko zależy od źródła danego zachowania. 😉

opublikuj
DZIABONG Cleo 25 listopada 2016 - 17:29

Ja wyżej pisałam w kontekście SUK LĘKOWYCH. Sterylizacja prowadzi do zwiększenia poziomu testosteronu i ryzyka pojawienia się agresji lękowej.

opublikuj
Basia 12 listopada 2016 - 11:53

Bardzo mało o wadach kastracji, przynajmniej na mnie…

– jeśli zabieg wykonano poniżej pierwszego roku życia psa, znacząco wzrasta ryzyko osteosarcoma (bardzo agresywny nowotwór kości),

– kilkukrotnie zwiększa ryzyko naczyniakomięsaka serca,

– trzykrotnie zwiększa ryzyko niedoczynności tarczycy i psa czeka wówczas leczenie substytucyjne do końca życia,

– zwiększa ryzyko upośledzenia starczego – dezorientacja w otoczeniu domowym lub zewnętrznym, problemy w kontaktach z domownikami,

– trzykrotnie zwiększa ryzyko otyłości, a co za tym idzie wielu problemów zdrowotnych z nią związanych,

– czterokrotnie zwiększa ryzyko nowotworu prostaty. Badania wykazują, że ponad 80% niekastrowanych psów powyżej 5 roku życia rozwija łagodny przerost prostaty. Ale kastrowane psy mają większe niż niekastrowane psy szanse na wystąpienie wysoce złośliwego nowotworu prostaty (adenocarcinoma). Kastrowane psy mają także większą skłonność do pojawienia się przerzutów w płucach,

– dwukrotnie zwiększa ryzyko nowotworów dróg moczowych

– zwiększa ryzyko schorzeń układu kostnego

– zwiększa ryzyko nieprawidłowych reakcji poszczepiennych,

– zmniejszenie masy mięśniowej,

– skrócenie życia o 2 lata w porównaniu z niesterylizowanym rodzeństwem

opublikuj
Zamerdani.pl 12 listopada 2016 - 20:22

O częście napisałam, o części nie wiedziała natomiast co do skrócenia życia o dwa lata, to niektóre źródła poadaja, że wydłuża o około dwa lata. Jak kazdy zabieg niesie ze sobą ryzyko i odbija się na organizmie, ale czasami poprostu nie ma wyjścia.

opublikuj
kalyna 14 listopada 2016 - 14:04

Tutaj jest źródło poniższego komentarza: http://www.greynest.com/o-rasie-wilczarz-irlandzki/zdrowie/profilaktyka-i-przydatne-informacje/1-cienie-i-blaski-kastracji-psow

Psa z dysplazją i problemami z tarczycą to tak trochę ryzyko z kastrowaniem. Coby się nie pogorszyło, choć ja tam tylko gdybam. Psy kastrowane w stadzie psów spadają na ostatnią pozycję, do tego pobratymcy na początku mają problem z określeniem psa. No cóż, jest to bardzo trudna decyzja, ale jeśli ma się stado z mieszanych płci to jest to czasem jedyne wyjście. Ja miałam cieczki z jednym samcem. Jak wiedziałam, że dołączy drugi to… wysterylizowałam sukę. I bez cieczek miałam kolorowo z relacjami w stadzie 😉

Z agresją również pomaga kastrowanie, o ile ma podłoże testosteronu (?), tzn. w stadzie samców czy w przypadku bójki o sukę. Przy nadmiernej ekscytacji psa też wycisza. Ale to jednocześnie trzeba z psem pracować. Często ludzie myślą, ze jak wykastrują to problem zniknie, a tu klops.
Pozdrawiamy i życzymy szybkiego powrotu do zdrowia 🙂

opublikuj
Zamerdani.pl 15 listopada 2016 - 08:13

Czasem tak jak w moim przypadku, po prostu trzeba było wybrać mniejsze zło. Czekać aż się pogłębią problemy z gruczołem krokowym, walczyć z problemami z sikaniem i pozwolić by pies się dwa lata męczył, kiedy młoda będzie miała cieczkę, czy liczyć się z ryzykiem negatywnych skutków kastracji, ale zabezpieczyć się przed innym problemem i umożliwić psom normalne kontakty, bez niepotrzebnego ryzyka i wzajemnego męczenia się.

opublikuj
Ilona 19 listopada 2016 - 20:41

Budzik pies rasowy-ciągle choruje, Doner tak samo. Na innym blogu ktoś też ma rasowego owczarka i też coś choruję. Ja kupiłam od jakiegoś pana ze wsi nie rasowego owczarka, w wieku 6 tygodni, nie jada jedzenia pierwszej klasy, mieszka na dworze, ma ponad ponad rok i jest zdrowiutki. Jakim cudem? Nie rozumiem tego. Znam kolejne 3 osoby które mają też nie z hodowli, tylko od znajomych/z ulicy owczarki i również mieszkają na dworze, nie jadają żadnych drogich karm, tylko jak to na wsi i są zdrowe-bez problemów.

opublikuj
Amelia z Zamerdani 20 listopada 2016 - 10:03

Nie ma się czym chwalić, że kupijesz kundle od psełdorozmnażacza i jeszcze napędzasz mu ten biznes. Nie ma się czym chwalić, że karmisz psa byle czym. I co chesz tym udowodnić? Że psy nierasowe są zdrowsze? Hymm.. gdybym nie badała Donnera byłby zrowy jak ryba – bo nic by się z nim nie działo przez najbliższe kilka lat. To ja Cię zapytam w drugą stronę. Ile badań Ty i Twoi znajomi zrobili swoim psom, by wiedzieć, że są zdrowe? Jaką masz pewność, ze psy jedzące byle co dobrze się na tym czują skoro mieszkając na podwórku nie wiesz czy nie mają gazów, jak się załatwiają – jak się ogólnie czują? Sorry, ale takie podejście właście napędza mity „zdrowego kundla”, bo czemu pies ma być chory, skoro się go nie bada? A jak już się pochoruje no cóż… stary był, to normalne. A tak na prawdę gdyby zacząć go kontrolować to by się okazało, że wcale tak nie jest jak Ci się wydaje? Masz pewność,że jest zdrowy? Masz komplet badań krwi, hormonów, prześwietleń, USG narządów wewnętrznych? Nie – to nie masz pojęcia czy Twój pies jest zdrowy, więc nie pisz, że jest jeśli tego nie wiesz.

opublikuj
Jola 28 października 2023 - 15:26

Mój piesek lat 14 przed kastracją nie posikiwał w domu…po kastracji nie trzyma moczu zwłaszcza kiedy śpi jest to bardzo uciążliwe ze względu na to że śpi w łóżku…nie wiem co poszło nie tak.

opublikuj
Amelia Bartoń - zamerdani.pl 30 października 2023 - 16:30

Ponoć to się dość często zdarza po kastracji szczególnie u szczek. Pewnie wiele zależy od wykonania zabiegu i cech osobniczych psa. Ale może być inna przyczyną, która zbiegła się z kastracją, więc może warto skonsultować z wet?

opublikuj
DZIABONG Cleo 25 listopada 2016 - 17:26

Jest pewna wada sterylizacji u suk lękowych. Zwiększenie poziomu testosteronu u suk lękowych po sterylizacji może powodować agresję lękową. Informacja od behawiorystki (dobrej!!!) podczas seminarium na temat psiej agresji. Logiczne.

opublikuj
Amelia z Zamerdani 25 listopada 2016 - 17:59

Wiadome, pewne cechy moga się wyciszyć, pewne nasilić, ale nigdy nie jest tak że pstryk! i pies zmienia się o 180stopni. 😉

opublikuj
DZIABONG Cleo 25 listopada 2016 - 18:05

Alez oczywiście. W przypadku suk jest polecane aby najpierw poradzić sobie z problemem a później dopiero sterylizować.
Ja osobiście najpierw nie zauważyłam żadnego efektu acz po 3 latach od zabiegu zaczynam widzieć związek przczynowo-skutkowy. Być może u nas sterylizacja dokłada cegiełkę do ogólnego problemu lekko go nasilając. Acz pracuję z psem i widzę duży efekt.

opublikuj
Zaneta 26 stycznia 2017 - 16:46

My mamy mieszane uczucia rowniez czy kastrowac czy nie…Czyta sie teraz tyle tego wszedzie i sie robi g… z mozgu 🙂
Dziwna sprawa jest taka, ze tutaj wszyscy kastruja czy sterylizuja i to juz w 5 miesiacu zycia psa i sa z tego dumni. Kiedy my odmawiamy kastracji to sie oburzaja i wmawiaja ze trzeba, ze to jest potrzebne, ze lepiej psy sie trenuje itd
Nacodzien staczmy wiele walk o wlasne poglady.
Rowniez odbija sie to na ubezpieczeniu psa. Te kastrowane maja nizsze stawki niz te niekastrowane!
I gdzie tu byc madrym 🙂

opublikuj
Amelia z Zamerdani 26 stycznia 2017 - 18:56

Ja to podchodzę do tego racjonalnie – jeśli nie ma wskazań, nie robię bo to duża ingerencja w organizm. Ale to jest moje zdanie. A o ewentualnych skutkach będę mogła powiedzieć myślę najwcześniej za około rok, jak się hormony ustabilizują.

opublikuj
Igi 23 lipca 2020 - 06:06

Dzien dobry! Świetny post, który dał mi dużo do myślenia. Jestem szczęśliwą właścicielką ponad 2letniego chow chowa. Zastanawiamy się nad kastracja, również ze względu na powiększenie stada, ale mialam spore obawy. Dodatkowo mamy ogromny problem z obsikiwaniem i lizaniem moczu na spacerach, stad moje pytanie jak u Państwa wyglada sprawa po takim czasie od kastracji? Czy nadal w tej kwestii widać poprawę? Szkolenie nie przynosi zupełnie żadnych rezultatów. Pies głuchnie momentalnie jak poczuje zapach. Na codzień nie iest to bardzo uciążliwe ale zabieramy pieska wszędzie, również na urlopy gdzie czasem po prostu psu nie można na to pozwolic, a reakcja jest tak silna że potrafi pazurami po asfalcie szorować żeby tylko coś polizać/obsikać. Ludzie myślą że się nad psem znęcam, a czasami jednak jest odwrotnie pozdrawiam i proszę o odpowiedz

opublikuj
Amelia Bartoń - zamerdani.pl 23 lipca 2020 - 16:55

Cześć, eksplorowanie terenu nie zawsze jest związane z problemami wynikającymi z hormonów. Pies często liże „zapachy”, wtedy lepiej rozprowadza się zapach. Oczywiście jeśli to wynika z cieczki, kastracja może pomóc, ale też trzeba pamiętać, że na zachowania wyuczone nie pomoże. U mnie jeszcze przed kastracją pomógł mimo wszystko trening, bo teraz kiedy jest wykastrowany, a jest jakiś „zapach” zdarza się, że też się zafiksuje.
Fajny jest trening polegający na pozwalaniu węszyć. Tj. pies znajduje super zapach, ja przekierowuje jego uwagę na siebie, choćby na sekundę i w nagrodę pozwalam niuchać. To naprawdę u mnie przyniosło super efekty. Bo pies wie, że ja mu pozwolę gdzieś podejść, coś powąchać, itp, ale na moich zasadach.

opublikuj

Skomentuj Pies do kwadratu Anuluj odpowieź