Popołudnie bezkarnie owczarkowe

Kolejny dzień Elzy w naszym domu mija pod znakiem nabierania pewności siebie. Wiemy już, że ukochaną osobą jest M. Przy nim się uspokaja, jak się czegoś boi wybiera schowanie się za M., a do spania znosi sobie też jego rzeczy. Cóż, chciał córeczkę tatusia to ma. Ale po kolei:

Droga do Lublina minęła nam zaskakująco dobrze. Po kilku kilometrach stresu i popiskiwania, Elza zasnęła na kolanach, by ostatecznie resztę drogi przeleżeć na gumach. Po przyjechaniu do Lublina załatwiła kulturalnie swoje potrzeby i zabrała się do zwiedzania domu. Ruu strategicznie uciekł w bezpieczne krzaki, za to Kłopot miał bojowe zadanie socjalizacji szczeniaka. Nie wiem kto bał się bardziej: Kłopot, który rzewnie miauczał na jego widok (ten kot nie stroszy się, nie prycha i nie atakuje), czy Elza która dostała histerii, do tego stopnia, że kiedy ją dotknęłam by uspokoić uciekła z piskiem do auta, przekonana, że kot ją zaatakował. Kłopot wykorzystał okazję i uciekł, na szczęście bez pisku w krzaki.

Donner w tym czasie korzystał z uroków ogródka i ignorował wszystko. Później pokazaliśmy małej żółwie, które o dziwo przypadły jej do gustu i z wielkim entuzjazmem chwaliliśmy każdy sik. W efekcie czego, Elza zaczęła sygnalizować potrzebę, kręceniem się i popiskiwaniem. W prawdzie czasem zapomni dać znać, ale ¾ siki udaje nam się przewidzieć. W nocy natomiast, standardowo swoje problemy załatwiała na zabrane z nami posłanko. Cóż… kupiliśmy podkłady i będziemy ją uczyć korzystania z nich.

Tak dzielnie chodzę po schodkach

W Lublinie dla odmiany nie spała z nami. Pod łóżkiem zrobiła sobie „budę” -jednak szczeniak wychowany w budzie potrzebuje takiego miejsca i klatka będzie dla niej idealna. Moje poprzednie psy nie miały takich pomysłów i raczej było na odwrót, buda to było zło lub umieralnia. Klatka – okej, na wyjazdy, na seminaria, a w domu to niepotrzebna.  Elza natomiast uwielbia wszelkiego rodzaju „budy” pod fotelem, za meblami, pod łóżkiem. Tam czuje się bezpiecznie i tam też znosi wszystkie zabawki, ubrania M., a nawet fajniejsze przekąski. Także dzisiaj dla odmiany Elza spała pod nami, nie z nami z czego z radością skorzystał Donner i zaszczycił nas kilkoma minutami przytulania się.

Mała ewidentnie też poczuła się pewniej. Zaczyna nas podgryzać i zapraszać do zabawy. Co śmieszniejsze zaprasza do zabawy też Donnera, ale chłopak się nie umie bawić, choć niesamowicie się stara. Rzuca jej piłkę, po czym zabiera i zaprasza ją by go ganiała, ale Elza tego nie rozumie. Próbuje ją zaczepiać łapą, ale robi to brutalnie i kiedy szczeniak zaczyna piszczeć albo warczy na nią albo odpuszcza. Ale na bardzo dużo jej pozwala: polizać się po nosie, powąchać chustkę, pić razem wodę. O wspólnym jedzeniu nie ma mowy i zawszę ich pilnuję, ale Donner nie przejawia agresji w stosunku do niej, co mnie bardzo cieszy.

Najmłodzszy agi-dog w historii… bo schodzenie normalne jest nudne 😉

Sama Elza zaskakuje nas zwinnością. Jest dużo mniejsza od małego Donnera (waży 5,1kg) ale śmiejemy się, że rośnie nam agi-szczeniak. Wejście na schodki? Nie ma problemu. Zejście ze schodków = skok na główkę. Położyliśmy jej deskę, to zbiega po niej jak po rampie, ale do wchodzenia nie korzysta z niej, woli… schodki. Chce zejść z kolan – zeskakuje, chce wejść na kanapę – wdrapuje się jak kot. Zwinność niesamowita. Co więcej, jest rozciągnięta jak kot. Może się położyć z tylnymi nogami wyciągniętymi do tyłu, lub do przodu, albo na żabę. Przednie łapy też kiedy śpi potrafią wygiąć się w każdym możliwym kierunku. Chyba tylko krzyżem jeszcze nie leżała. Donner natomiast był (i jest) pierdołowaty. Gdyby nie moje ćwiczenia z nim z koordynacji i świadomości łap, pies nie byłby w stanie wykonać wielu sztuczek, za to wszelkie sporty i zabawy siłowe nie wymagają szczególnej zachęty. Elza natomiast mamy nadzieję będzie o wiele sprawniejsza, więc może agility, frisbee czy sztuczki będą bardziej rozbudowane, natomiast raczej sporty siłowe nie będą jej domeną. Choć kto wie? Jedno jest pewne, szarpanie się to nie jest jej ulubiona zabawa. Ulubioną zabawą jest: „wejdę Ci na kolana łapkami, a Ty mnie ponosisz”.

Ela, chętnie się bawi, chętnie jeździ autem. Pierwszą wizytę w Chiro-wet już zaliczyła i za tydzień się doszczepiamy. Bardzo szybko załapała kiedy się ją woła, gdzie są wejścia do domu, gdzie w ogrodzie stoi auto, a gdzie jest hamak. Powiem po raz kolejny: m iędzy nią, a Donnerem którego pamiętamy jest niesamowita różnica. Przede wszystkim taka, że ona uwielbia i chce się tulać i być noszona na rękach.

Z Pańciem najlepiej

Mamy tylko mały problem z jedzeniem, bo jest okropnie wybredna. Z rodzeństwem jadła makaron, albo ryż z mlekiem i pedigree. Ja, jak to ja, nie mogłam nawet myśleć o takim karmieniu. Na pierwszy dzień ugotowałam jej najpyszniejszą   n psią zupę. O ile rosół posiorbała, o tyle resztą wzgardziła, za to Donner nie odmówił dokładki. Później były chrupki… pyszne rybne, bezzbożowe, klasy premium… zjadła dwie z grzeczności i resztą pogardziła. Donner za to zaoferował się przetestować szczenięcą karmę. Z surową wołowiną było nieco lepiej, bo zjadła kilka kawałków. Ostatecznie  podałam jej rozmoczoną bułkę w maślance. To było coś co Elza zjadła ze smakiem. Także musimy popracować nad dietą, żeby nam się zdrowo chowała. I pilnować Donnera, bo jak będzie wszystko po niej dojadał, szybko straci swoją idealną, sportową sylwetkę.

Tak też minął nam kolejny dzień. Na obserwowaniu naszych psów i poznawaniu Elzy. Niezmiernie cieszymy się, że mała nie płacze za rodziną, choć płacze jak się zgubi w ogrodzie, albo Donner jej ucieknie, ale na szczęście wie jak trafić do naszego pokoju i tzw.: „budy” gdzie zawsze można się schować. Cieszymy się, że nie gryzie i jest całuśna i przytulaśna. A najbardziej jesteśmy dumni z Donnera, który bardzo się stara być fair. Niesamowicie to po nim widać, jak czasem targają nim emocje: odpuścić, zaatakować, bawić się, czy się popłakać?  Jak strzyże uszami na zmianę kładąc je i stawiając. Jak przewraca oczami kiedy rzuci małej piłkę nie wiedzą czy patrzeć na piłkę, na nas czy na nią, ale co śmieszniejsze chętniej oddaje piłkę jej niż mi, oczywiście tylko po to by ją potem zabrać, ale jednak. Wszyscy doceniamy ten gest. To jak czasem podchodzi do niej i niby przypadkiem, poliże ją po nosie – tak żeby nikt nie widział, bo to wstyd być dobrym psem, ale z drugiej strony… przypuszczam, że skończy się to tak, że ona będzie jeszcze na nim spała, choć z drżeniem serca czekam na okres kiedy podrośnie i poczuje się na tyle pewnie, że zacznie męczyć Donnera. Czy wtedy też będzie taka uległa i na każdy jego gwałtowniejszy ruch ucieknie z piskiem? Czy dalej będzie pokazywała brzuszek, kiedy nieopatrznie za bardzo się z nim spouchwali? Zobaczymy. Na razie jesteśmy z nimi i jedyne czego uczymy Elzę to sygnalizować potrzeby. Przyjdzie czas na naukę innych rzeczy, ale najpierw musi czuć się z nami pewnie i bezpiecznie i musi chcieć się uczyć.